راسپینا

به این نتیجه رسیدم که هر جا خودم بودم و خود واقعیم رو بروز دادم، آدم‌ها دوستم داشتن و بهم علاقمند شدن. اما چرا یه جاهایی، مخصوصا جاهایی که نظر آدما برام مهم‌تره خود واقعیم رو بروز نمیدم؟

شاید از اون علاقه می‌ترسم. علاقه وابستگی میاره، وابستگی آزادی رو سلب می‌کنه. آدم‌هایی که کمتر برام مهمن رو حتی اگه بهم علاقمند بشن می‌تونم به شکل ناگهانی رها کنم و برم، آدم‌هایی که بیشتر برام مهمن رو نمی‌تونم رها کنم.

شاید هم از حسادت بقیه می‌ترسم.

دارم هذیون مبگم شاید. ولی فکر می‌کنم توی تمام مدت زندگیم از علاقه‌ی آدم‌ها بیشتر آسیب دیدم تا از نفرت‌شون.