راسپینا

من تا چند سال پیش دوست داشتم منطقی شناخته بشم. «احساساتی» بودن رو فقط تو ابراز محبت و این‌جور چیزا می‌دیدم که هم مدل من نبود (و هنوزم نیست زیاد) و هم تو بعضی دور و بریا که می‌دیدم خوشم نمی‌اومد (صحبت دوستیای دبیرستانه). و یادمه که بهم می‌گفتن بی‌احساس :))

اما حالا می‌بینم که گسترده‌تره. حساس بودنی که تو گفتی رو هم شاید شامل می‌شه. نمی‌دونم هنوز مرزش چیه و کجاس ولی دیگه اونقدری باش مشکل ندارم. حتی دیگه به اون اندازه دلم نمی‌خواد منطقی محض باشم. چون اون زیاد حس کردنه با اینکه یه جاهایی اذیت می‌کنه ولی یه وقتا هم قشنگه.

من خودمو کنترل میکردم قدیما که احساسات بروز ندم و این باعث میشد که کلا رفتارم سفت و سخت باشه و شاید شخصیتم هم درست رشد نکنه. ولی دیگه چند وقتی هست که زیاد چیزی برام مهم نیست و ولش کردم به امید خدا و میبینم که چقدر بهتره. و فهمیدم که دقیقا نقطه ی قوتم همین چیزاست و هر کسی هم اگه فقط خودش باشه و سعی کنه این شاخ و برگ های درخت شخصیت خودش رو بهتر بشناسه دقیقا بهترین ورژن خودش میشه. چون بقیه اش مصنوعی میشه و خیلی راحت قابل تشخیصه

---

نمیدونم چرا تیک ناشناس خورده بود اون قبلیه رو قربون دستت حذف کن :)

چقدررر این پست منم! 

اولش که پست را خواندم یاد این بیت افتادم، البته نصفه و نیمه:

هر کسی کو دور ماند از اصل خویش, باز جوید روزگار وصل خویش

آدمیزاد بسیاری از اوقات در زندگی مجوره که با توجه به شرایط یک سری نقش‌ها را تحمل کنه یعنی برای اینکه بتواند در بین دیگران راحت‌تر زندگی کنه ولی بالاخره با خودش روبرو میشه.

نمی‌دانم این موضوع به مطلب شما مربوط هست یا نه ولی همین منی که ناشناس پیام میدم، خوب اگر جرات اظهار عقیده داشتم باید شناس پیام می‌دادم ولی می‌خواهم نگم که این عقیده منه و شما من را با این عقیده نشناسید ولی تا کی می‌توانم ادامه بدهم و هیچکس باشم و هی نقاب به چهره بزنم. یک روز بالاخره باید بگم بابا این منم با این عقاید، با این روحیات ... حالا هر چی باشه ...

اصلا به خودت سخت نگیر، شخصیت آدم‌ها به مرور با تجربیاتی که از سر می‌گذرونن کمی متفاوت میشه. این نشونه‌ی رشد شخصیتی هم هست. کم کم یاد می‌گیری بدون اینکه اذیت بشی جزئیات رو درک کنی و در لحظه تصمیمی بگیری که منطقی هم هست.