اولین ثمره‌ی ابن پست‌های «هاااا...» یا شکستن یخ بیان برای من این بود که به لطف کامنت‌هایی که زیر پست‌های فاطمه گذاشتم، بعد از مدت‌های طولانی نوسان بین ۱۹۶ و ۱۹۹، بالاخره تعداد دنبال‌کننده‌های اینجا به ۲۰۰ رسید و حتی ازش رد شد:))
خب، پس بذارید یه توضیح در مورد اینجا و در کل تجربه‌ی نوشتن بنویسم، بعد برم سراغ یه موضوعی که باز به این پست فاطمه ربط داره.( آفرین، درست حدس زدید، من دچار کمبود موضوعم و موضوعاتم رو از وبلاگ فاطمه کش میرم!)
من اینجا رو سال اول دبیرستان ساختم. یعنی آبان ۸۸. به عبارتی بیشتر از ۱۱ ساله که این وبلاگ رو دارم. آدرس زیاد عوض کردم. چه زمانی که تو پرشین بلاگ بودم و چه زمانی که به بیان مهاجرت کردم، اما محتوا رو حذف نکردم. هر چی نوشتم اینجاست (و البته که الان پست‌های قدیمی رمز داره). خیلی وقتا خواننده‌های خاص داشتم. مثل پدرم، چند نفر از اقوامم، مدیر دبیرستانم، یکی از دبیرهام و ... خیلی وقتا هم اصلا خواننده نداشتم. اما چیزی که هست اینه که اینجا رو حفظ کردم. این وسط سال‌هایی بوده که کمتر نوشتم (مثل سال کنکورم). و ماه‌هایی بوده که بیشتر از روزی یه پست داشتم (مثل ترم آخر کارشناسیم که به شدت زندگیم شلوغ و عجیب و غریب شده‌بود). چیزی که تعیین می‌کرد من چقدر بنویسم قطعا مخاطبانم بودن. شوق نوشتن رو اونا ایجاد می‌کردن. تعداد دنبال‌کننده‌های من دقیقا تو همون دوره‌ی شلوغ زندگیم که دائم داشتم پست میذاشتم یهو زیاد شد و این به من اشتیاق نوشتن می‌داد. احساس می‌کردم خونده میشم پس می‌نوشتم.
اما نیاز به نوشتن رو فقط خودم می‌تونستم تو خودم ایجاد کنم. برای همین زمان‌هایی که مخاطب نداشتم هم می‌نوشتم. خیلی کمتر بود، ولی بود. چیزی که می‌خوام بگم اینه که ما قطعا می‌تونیم به هم شوق نوشتن بدیم. چالش راه بندازیم، بیشتر بنویسیم، بیشتر کامنت بذاریم و بیشتر نشون بدیم که می‌خونیم و ... اما تا وقتی اون شعله اولیه‌هه نباشه، این تلاش‌ها به جایی نمی‌رسه. پس بیاید سعی کنیم اون شعله‌هه رو حفظ کنیم. خودمون، برای خودمون. اشکالی نداره که گاهی خسته بشیم و اون شعله رو بفرستیم زیر خاکستر و یه مدت بعد دوباره ازش پرده‌برداری کنیم. فقط خاموشش نکنیم. یهو نذاریم بریم. چیزی که ماها اینجا داریم چیز ارزشمندیه. بیاید حفظش کنیم.
خب، از پشت صحنه اشاره می‌کنن که زیاد موندی رو منبر، وقتت تمومه! انشاالله در «هاااا...» ی بعدی به موضوع مذکور می‌پردازم. تا درودی دیگر بدرود!
- جمعه ۱۹ شهریور ۰۰
