راسپینا

سال اول دبیرستان تو یه مسابقه‌ی ریاضی شرکت کردیم و یکی از تیم‌های منتخب شدیم و رفتیم مرحله‌ی بعد. دم مرحله‌ی دوم ما رو که ۴ نفر بودیم با یک عالمه کتاب و نمونه سوال می‌فرستادن تو یه اتاق تو مدرسه و ما تا شب درس می‌خوندیم. البته که نمی‌خوندیم. اون قدر حرف می‌زدیم و اون قدر شوخی می‌کردیم که اون دوره برامون تبدیل شد به یکی از بهترین دوره‌ها. همون موقع هم در موردش اینجا هم زیاد نوشته‌بودم.

دم مرحله‌ی دوم هم اینجا رو ول نکردم. روز امتحان، دقیقا قبل از این که از خونه بزنم بیرون برم حوزه‌ی برگزاری امتحان، بدون این که بدونم قراره چی بشه و چطور بشه، اومدم نوشتم که دارم میرم و اینا. یادم نیست دقیق چی نوشتم، ولی یادمه نوشتم. یه جا هم به این اشاره کردم که یکی دو ساعت مونده به امتحان، بعد من اومدم اینجا! اجتمالا اون وسط یه شوخی هم با مدیر مدرسه‌مون کردم که اگه بفهمه من اینجام لابد دعوام می‌کنه و این حرفا.

اون موقع رابطه‌م با مدیر مدرسه‌مون هم خیلی خوب بود و وبلاگم رو هم می‌خوند. یادم نیست کامنت گذاشت یا بعدا به خودم گفت، ولی مضمون حرفش این بود که تو دم امتحان رفتی پست وبلاگ گذاشتی چون تویی! تو همینی. مدلته. و درسته، هر کس دیگه‌ای جز تو بود این کارو نمی‌کرد و استرس امتحان و «حالا بذار یه کم دیگه بخونم». و اینا ولش نمی‌کرد.

راستش مدیر مدرسه‌مون خیلی از دیدگاه‌های منو عوض کرد. یه بخشی از خودسرزنشگریم رو ازم گرفت، البته نه همه‌ش رو. ولی خب باعث شد خیلی چیزا رو جور دیگه‌ای ببینم. من دو ساعت قبل از امتحان داشتم پست وبلاگی میذاشتم، چون من بودم. کسی هم حق نداشت دعوام کنه. این که بقیه این کارو نمی‌کردن هم دلیل نمی‌شد که من هم نکنم. بقیه من نبودن.

خلاصه که الان هم اینجام. بدون عذاب وجدان، بدون ترس از این که کسی دعوام کنه. سه چهار روزه که تمام وقت و انرژیم رو گذاشتم روی آماده کردن محتوای جلسه‌ای که نیم ساعت دیگه شروع میشه. و این جلسه خیلی برا من مهمه. خیلی خیلی خیلی مهم‌تر از مرحله‌ی دوم اون مسابقه‌ی ریاضی. مطالبش رو بارها مرور کردم، زمان گرفتم و ارائه دادم. تپق زدم و اصلاح کردم، سوال‌های احتمالی رو پیش‌بینی کردم و جواب دادم، به غیر از اسلایدهای اصلی، یه سری اسلاید بک‌آپ هم درست کردم که اگه سوال‌ها رفت تو جزئیات از اونا هم استفاده کنم و حالا اینجام. دارم می‌نویسم، در حالی که نمی‌دونم چی قراره بشه. بعید می‌دونم تو این نیم ساعت باقی‌مونده هم کسی این پست رو ببینه و بخونه. ولی اگه دیدین و خوندین، لطفا برام دعا کنید.

+ راستی! تو مرحله دوم اون مسابقه‌هه هیچ نتیجه‌ی درخشانی به دست نیاوردیم که البته با اون حجم از مطالعه که ما داشتیم، کاملا عادلانه بود😂

یکشنبه‌ها یه کلاس روانشناسی‌طور دارم. ساعت ۵ و نیم عصر، مجازی. نه تکلیف خاصی داره، نه لازمه چیزی براش آماده کنیم، نه حتی لازمه لباس خاصی براش بپوشیم (چون دوربین رو روشن نمی‌کنیم). کلا هم یک ساعت و نیمه. ولی از صبح که بیدار میشم، فکرم درگیر اون جلسه‌س. حتی از ساعت ۸،۹ صبح انگار نمی‌خوام کاری رو شروع کنم که یه وقت با اون تلاقی پیدا نکنه! کلا جلسه که تموم میشه تازه می‌تونم یه نفس راحتی بکشم و کارام رو با خیال راحت انجام بدم. ولی خب چه فایده؟ دیگه اون موقع وقت نماز و آماده کردن شام و ایناست.

امروز هم که دیگه اصلا وقت سرخاروندن نیست. هم باید یه جلسه کلاس آنکولوژی ببینم(هر جلسه ۴ ساعته که با نوت‌برداری و اینا به ۶،۷ ساعت هم می‌رسه!)، هم یه گزارش بنویسم که چکیده‌ی شونصد تا مقاله‌س، هم یه تعدادی ایمیل باید بزنم که فقط خدا می‌دونه ایمیل زدن چه انرژی وحشتناکی از من می‌گیره و تازه بعدش برم کلاس.

+ نمی‌دونم از این کلاس روانشناسیه ۲ جلسه مونده یا سه جلسه، ولی واقعا دوست دارم زودتر تموم شه. کلا ۱۰ جلسه بود، این وسط به یه جلسه تعطیلی خورد، یه جلسه هم استاد نیومد. اگه اون دو جلسه تشکیل می‌شد، تا امروز یا کلا تموم شده‌بود، یا امروز می‌شد آخرین جلسه.

+ انگار مهم نیست اندازه‌ی task ها چقدر باشه، همین که تعدادشون زیاد بشه منو به هم می‌ریزه و باعث میشه استرش بگیرم. وگرنه الان مثلا «برو تو فلان سایت لاگین کن، یه اسکرین‌شات بفرست که ما دسترسی‌هات رو چک کنیم» چیه که من احساس می‌کنم کارم رو زیاد کرده؟!

+ وضعیتم این جوریه که هر لحظه قابلیت اینو دارم که از شدت استرس بزنم زیر گریه😂😂

+ هیجی دیگه، بریم به کار و زندگی‌مون برسیم. اگه تونستید برام دعا کنید لطفا. ممنونم.

فعال‌تر شدم. البته که طبیعیه. تابستون تموم شده و من همیشه اول پاییز به شکل محسوسی حالم خوبه. ۲ تا دوره‌ی جدید ثبت نام کردم. سرطان‌شناسی و سلول‌های بنیادی. برا دیتاساینس همون قبلیه بس بود. این دو تا ولی جدیدن برام و امیدوارم نهایتا مفید هم باشن.

از اون طرف کار شرکت هم دیگه خیلی سرطانی شده:)) یعنی سرطانی که بود، ولی من خیلی قاطی این بخشش نبودم. الان نمی‌دونم چی شده که مدل‌های یادگیری ماشین افتاده دست من. خوبیش اینه که دارم مقاله می‌خونم. البته که scite.ai خیلی داره جورم رو می‌کشه، ولی بازم خوبه.

یه کتاب تاریخچه‌ی سرطان هم رو میزه، هر چند وقت یه بار برمی‌دارم، یه کمش رو می‌خونم.

آخرین پیام عموم بهم این بود که من باعث افتخارشم. یکی از آخرین پیام‌های عمه‌م هم این بود که عزیز بودی، هستی و خواهی بود. درد اینجاست که هر دو تای این پیام‌ها رو به کل یادم رفته‌بود و هر دو تا رو وقتی دیدم که فرستنده‌شون فوت شده‌بود. دروغ چرا؟ به غیر از دکتر شریفی، عموم هم یه دلیل بود برا این راه و حالا انگار عمه‌م هم دوباره بهم یادآوری کرد که پس چرا ول کردی دختر؟ بچسب به علاقه‌ت. علاقه؟ نمی‌دونم. نمی‌فهمم.

پس بقیه‌ی آدم‌ها چطور با مرگ عزیزان‌شون کنار میان؟

دیروز که مسئول منابع انسانی سابق شرکت قبلی بهم پیام داد و یه لیست ۱۳ موردی برام فرستاد که موقع قطع همکاری با شرکت باید بررسی می‌شده و اینا، با خودم فکر کردم لابد شرکت بالاخره به فکر افتاده که با کارمندای سابقش تسویه کنه. البته که تعجب هم کردم، چون خود ایشون (مسئول منابع انسانی) هم چند وقتی هست از شرکت اومده‌ بیرون و حتی مسئول منابع انسانی که به جاش استخدام شده هم الان یه ماهه اومده بیرون:)) ولی با خودم گفتم بذار بنویسم و توضیح بدم. تک تک موارد لیستی که خودش فرستاده‌بود رو اسم بردم و توضیح دادم. مثلا در مورد وام نوشتم من وام نگرفتم، یا مثلا در مورد بیمه نوشتم من بیمه نداشتم، در مورد حقوق ماه آخر نوشتم نگرفتم به فلان دلایل و ... و تهش هم نوشتم می‌دونم مسئولیتش با شما نبوده و تقصیر شما نیست، ولی الان ۱۳ ماهه که من دیگه تو اون شرکت کار نمی‌کنم و بنابراین تسویه دیگه معنی و فایده‌ای هم نداره و بی‌خیال!

و فکر می‌کنید تهش چی شد؟ بهم جواب داد که عزیزم حتما اینا رو پیگیری کن، من که خودم خیلی وقته از شرکت اومدم بیرون، ولی شما خودت حتما بهشون پیام بده و بگو😐😐😐 بعدم نوشته‌بود در مورد موارد مالی من کاری از دستم برنمیاد، در مورد منابع انسانی اگه فکر می‌کنی موردی هست بهم بگو😐😐😐😐😐

واقعیتش پاسخ مورد علاقه‌م این بود که بهش بگم عزیزم شما موقعی که جفت‌مون اونجا کار می‌کردیم هم کار خاصی از دستت برنمیومد و چیزی رو پیگیری نمی‌کردی، جه برسه به الان. و این که خودت لیست ۱۳ موردی برا من فرستادی که همه‌ش مالی بوده، اگه می‌دونستم صرفا حوصله‌ت سر رفته که به من پیام دادی، خب منم الکی وقت نمیذاشتم اینا رو برات توضیح بدم!

ولی صرفا تشکر کردم و بعدم میوتش کردم😇